Аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло: «ما مِنِ انْتِخاباتٍ إِلّا وَ هُوَ مُرَشَّحٌ فِیها وَ لَكِنَّ النَّاسَ لا یَنْتَخِبُونَه»; «Ҳеч интихоботе нест магар инки ӯ [Маҳдӣ] дар он кондидо аст, вале мардум ӯро интихоб намекунанд»![1]
Чи андоза дарднок ва таъассуфбор аст ки ин рӯзҳо дар остонаи баргузории интихобот дар Эрон, аҳзоб, ҷараёнҳо, гурӯҳҳои сиёсӣ ва мардуми муқаллид ва саргаштаеро мебинем ки ҳар як бо шамшерӣ охта аз ҷинси анвоъи разоъили нафсонӣ, бераҳмона ба ҷони ҳам афтодаанд ва дар ҳама ҷо аъам аз фазои маҷозӣ ва ҳақиқӣ барои тахтаъ, тахриб, мучгирӣ ва муфтазаҳ кардани ҷабҳаи сиёсии муқобили худ аз ҳеч талоши номубораке фуругузори намекунанд; Талоше ки номи онро «Таблиғоти сиёсӣ ва интихоботӣ» мегузаронад! То ҷойе ки ба каррот мушоҳида мешавад афрод барои таъмини аҳвоъи бепоя ва арзоъи ҳуббу буғзҳои кӯтофикронаи хеш ба ҳар мустамсаки ҷоҳилонае меовезанд ва бо анвоъи таҷассус, тафтиш ва сойири равишҳои номашрӯъ, аз ёфтани газакӣ хабарсоз ва дастовезӣ обдор алайҳи хасм, дар пӯсти худ намегунҷанд!
Чи андоза шармовар ва озордиҳада аст ки инон барои касоне геребон медаранд ва гулу пора мекунанд ки ҳар як аз дигарӣ золимтар ва нокоромадтаранд ва ғолибан сӯъи савобиқӣ шум ва номаймун дар зулму фасод ва саркӯбу ҷиноят ва хадамоти муъассир ба тоғутҳои замона ва анвоъи сиёсикорӣ ва дағалбозӣ ва дурӯғпардозӣ доранд; Касоне ки бо ҷоҳталабӣ омодаанд то ҳукумат –ин луқмаи чарбу нарм ва матоъи фитнаанге– ро ба чанг оваранд. Аз ҳамин рӯ то метавонанд ваъда медиҳанд ва дурӯғ мебофанд ва авом мефиребанд то шояд битавонанд бар ин маркаби чамуш савор шаванд ва чанд сабоҳе битозанд...
Ин дар ҳоле аст ки мардум, монанди галлаи бечӯппон раҳо нашудаанд то амсоли ин гург сифатон нақши чӯппонро барояшон бозӣ кунанд ва ҳар рӯз гӯшае аз пайкари ононро ба дандон бигиранд, балки Худованд дар ҳар замон барои мардум халифае қарор додааст ва ононро мутамаккин аз муроҷиъа ва эътои ҳукумат ба ӯ намудааст; Ҳамон тавр ки ононро мутамаккин аз муроҷиъа ба касоне ғайр аз халифаи Худованд ва эътои ҳукумат ба онон намудааст. Ин ба хотири он аст ки мардум ҳоким бар сарнавишти хеш ҳастанд ва ҳеч кас имкони ҳокимият бар ононро нахоҳад ёфт магар замоне ки онон ба он розӣ бошанд ва муқаддамотро фароҳам кунанд. Лекин мардум ҳамвора аз ин тамаккун ва қувваи интихоби хеш ба суди ҳокимони дигар ва ба зиёни халифаи Худованд баҳра ҷустаанд; Чароки ҳамвора касонеро ба маснади қудрат расондаанд ки хуни ононро дӯшида ва шираи ҷонашонро маккидаанд ва ба ҳазизи бедодгарӣ ва фасод ва инҳитот дарандохтаанд ва дар ин миён, Худованд аз онон норозӣ будааст; Чароки ҳукуматашро нахостаанд ва халифаашро хор сохтаанд ва бо ин шева, ба худ ва дигарон осебҳои ҷиддӣ ва хонумонсӯз расондаанд.
Афсӯс ки имрӯз нисбат ба халифаи Худованд нигаришӣ хурофӣ ва оканда аз хиёлбофӣ ва рӯъёпардозӣ доранд ва гумон мекунанд нақше дар барқарории ҳукуматаш надоранд ва ин гумони ботил ва сахиф дар ҳоле аст ки ба нақши худ барои ба ҳукумат расондани сойири ҳокимон ба хубӣ воқифанд ва бисёр аҷиб аст то навбат ба Маҳдӣ расидааст, аз нақши худ ғофил шудаанд!
Ҳамчунонки мардум фаромӯш кардаанд хулифаи Худованд, ҳамвора омодаи ҳукумат ва муҳайёи барқарории адолат аст, лекин ҳар интихоботе ки меояд ва меравад, мардум бо ғафлатӣ ҳувлнок ва ҳамоқатбор, аз канори халифаи Худованд мегузаранд ва камтарин эътиное ба ӯ намекунанд ва ҳатто ӯро дар ҳадде намебинанд ки интихобаш кунанд!
Дар ҳоле ки агар бо ҳамгаройи ва ҳамоҳангӣ ва ҳамафазойи, азми хешро ҷам кунанд ва ҳамагӣ ба ҳимояти амалӣ ва аланӣ ва майдонӣ аз Маҳдӣ алайҳи салом бархезанд ва як садо ӯро интихоб кунанд ва гузинаҳои дигарро мардуд шуморанд, ӯ бидуни шак бар сари кор хоҳад омад ва қудратро ба пуштивонаи пойгоҳи мардумӣ хеш ба даст хоҳад гирифт; Чароки ҳукумати ӯ монанди ҳама ҳукуматҳо маълули ҳимоят, ҳамроҳӣ ва заминасозии мардум аст ва аз ин ҷиҳат, тафовуте бо сойири ҳукуматҳо надорад.
Бародарон ва хоҳарони мусалмон! Ин тазаккури такон диҳанда ва нидои бедорӣ бахше аст ки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, ин муъаллими раббонӣ ва раҳбари осмонӣ, онро бо садойи расо ва баёнӣ фасеҳ ба гӯши мо расонда ва дар ҳоли иблоғи он ба ҳамаи мусалмонони ҷаҳон аст; Бошад ки ин нидои руҳонӣ ба гӯшҳои шунаво ва дилҳои бедор дар ҳар гӯшаи ин ҷаҳон бирасад ва монанди базре ки ба замини ҳосилхез мерасад, шукуфо шавад ва самар бахшад ин шоъ Аллоҳ.
Биёйед дар ин кори бузург бо эшон ҳамроҳ шавем ва ба корвони заминасозони зуҳури Маҳдӣ бипайвандем.