ولی در هر حال، بهتر می‌بینم که این گزینه‌ی دست‌نایافتنی را به کناری بگذاریم و بحث خود را با این پرسش پی بگیریم که اکنون چه باید کرد؟ مسلماً پاسخ به این پرسش است که آوردگاه اندیشمندان و نظریه‌پردازان بوده است؛ و گرنه همگان آن‌چه شما تاکنون گفتید را به نحوی باور دارند یا می‌توانند باور داشته باشند. می‌خواهم بگویم آن‌چه شما تا این جا گفتید، به نحوی مبنای مشترک همه‌ی اهل اسلام، بلکه همه‌ی اهل ادیان، بلکه شاید همه‌ی عقلای جهان است. به این خاطر می‌گویم همه‌ی عقلای جهان که شاید هیچ عاقلی از آن حیث که عاقل است، اولویّت حاکمیّت انسان کامل با ویژگی‌های چهارگانه را انکار نکند، ولی همه‌ی منازعات سیاسی بر سر این است که وقتی امکان تحقّق آن وجود ندارد، چه باید کرد. در این نقطه است که هر جریانی از جریان دیگر جدا می‌شود و هر کس چیزی می‌گوید. به عنوان نمونه، یکی جمهوری را پیش می‌نهد و دیگری آن را به تنهایی کافی نمی‌یابد و با قید اسلامی یا قیدی دیگر، مقیّد می‌سازد. به هر حال، آن‌چه همگان را به این منازعه کشانده، دانسته یا نادانسته این پیش‌فرض بوده است که نمی‌توان دست روی دست نهاد تا انسان کامل به دنیا بیاید یا ظهور کند و ناگزیر باید حکومت دیگری را پذیرفت تا جامعه از هرج و مرج نجات یابد و به کام نابودی نرود.