اما انصاف آن است که رجوع به کتاب خداوند و خبر متواتر پیامبرش، هرگاه در روشنایی عقل و بر کنار از موانع شناختی مانند تقلید، تعصّب و اهواء نفسانی باشد، مستلزم قطع به این است که خداوند، اهل بیت پیامبرش را به عنوان ملِک، امام و خلیفه‌ی در زمین گماشته است؛ چنانکه در کتاب خداوند به روشنی خطاب به آنان آمده است: ﴿إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا﴾[۱]؛ «جز این نیست که خداوند اراده دارد تا هر گونه ناپاکی را از شما اهل بیت بزداید و شما را به طور کامل پاک گرداند»؛ با توجّه به اینکه مراد خداوند از «رجس» در اینجا، نمی‌تواند آلودگی مادّی و ظاهری باشد، بلکه آلودگی معنوی و باطنی است؛ چنانکه خداوند آن را در این معنا به کار برده و فرموده است: ﴿كَذَلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ﴾[۲]؛ «این گونه خداوند رجس را بر کسانی قرار می‌دهد که ایمان نمی‌آورند» و فرموده است: ﴿وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ﴾[۳]؛ «و رجس را بر کسانی قرار می‌دهد که عقل را به کار نمی‌بندند» و روشن است که رجس ناشی از عدم ایمان و تعقّل، مادّی و ظاهری نیست، بلکه معنوی و باطنی است و طهارت کامل مادّی و ظاهری، نه ممکن است و نه ارزش چندانی دارد. همچنانکه مراد از اراده‌ی خداوند در خصوص اهل بیت، اراده‌ای حتمی و تکوینی است، نه غیر حتمی و تشریعی؛ چنانکه فرموده است: ﴿إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ﴾[۴]؛ «کار او جز این نیست که چون چیزی را اراده کند به آن بفرماید باش پس می‌باشد»؛ چراکه اراده‌ی غیر حتمی و تشریعی او، انحصاری به اهل بیت پیامبر ندارد و شامل همگان است و با این وصف، منحصر شمردن آن به آنان با حرف حصر، وجهی ندارد، بلکه بر خلاف واقعیّت است؛ همچنانکه منّت نهادن بر آنان به سبب آن، بر خلاف منّت نهادن عاقلان است که به سبب تخصیص کسی به خیری بر او منّت می‌نهند؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿وَاللَّهُ يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ﴾[۵]؛ «و خداوند هر کس را که بخواهد به رحمت خود مختص می‌گرداند و خداوند دارای فضل بزرگ است»!

از اینجا دانسته می‌شود که اهل بیت پیامبر، به طور حتم از هر گونه ناپاکی معنوی و باطنی مانند جهل و عصیان و ظلم و عدوان، پاکیزه شده‌اند و به همین سبب، خداوند در کتاب خود، مودّت آنان را واجب ساخته و فرموده است: ﴿قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى﴾[۶]؛ «بگو از شما مزدی نمی‌طلبم مگر موّدت درباره‌ی نزدیکانم را»؛